Даруйце, мае дарагія:
стаміўся я ўжо гаварыць –
і ціха, і гучна,
і вусна, і ў друку, –
стаміўся. I ўсё ж паўтараю:
Браты мае! Сёстры мае!
Ды зразумейце ж нарэшце:
пакуль мы ня зробім
дзяржаву сваю беларускай –
нічога ня мецьмем, нічога:
ні годных заробкаў і пэнсій,
ні людскіх бальніц і мэдпунктаў,
ні нават прыгожае песьні...
А вы ўсё ня верыце,
а вы ўсё яшчэ спадзяецеся,
што станеце жыць чалавечым жыцьцём
у небеларускай краіне...
Ах, мае дарагія,
мае дарагія!
Ліпень 2007 г.
|
|
